Όσοι φύγαμε απ' το χωριό, έστω και για την κοντινή πόλη, νιώσαμε τη μελαγχολική λαχτάρα, της επιστροφής. Νιώσαμε και νιώθουμε καθημερινά έντονη την επιθυμία για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, για τους συγγενείς και τους φίλους, για το χωριό μας, το Μπουρό.
Στη θύμηση ζωντανεύουν εικόνες απ' τα παιδικά μας χρόνια και μαζί τους τα παιχνίδια, το σχολειό, η μηχανή, οι σκανταλιές, οι παρέες, τα γλέντια, οι μουσικές, τα τραγούδια, οι μυρωδιές. Κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι ότι αγάπησες, ότι αγαπάς.
Το συναίσθημα της νοσταλγίας, σε γεμίζει με δύναμη και περηφάνια που δυναμώνει, εδώ στη ξενιτιά, στις συναντήσεις με τους συγχωριανούς σου, στις συζητήσεις, στις ουζοποσίες και τα γλέντια. Γίνεται στα στήθια σου ορμητικός ποταμός που θέλει να τα ανατρέψει όλα, να γυρίσει τους δείκτες του ρολογιού πίσω και να σε φέρει στο χωριό των ονείρων σου.
Τούτη η νοσταλγία φούντωσε στην Αθήνα, κι έγινε Σύλλογος, έγινε φωνή που προβάλλει μέσω της ιστοσελίδας και του περιοδικού την ύπαρξη του Μπουρού. Ο Σύλλογος αγκάλιασε και αγκαλιάστηκε απ' τους Μπουριανούς όπου κι αν βρίσκονται, ένωσε και ενώνει τις δυνάμεις, ύψωσε και υψώνει τη φωνή του για να βοηθήσει στην επίλυση των προβλήματα που ταλανίζουν το χωριό και τους ανθρώπων του. Συγκεντρώνει και καταγράφει την ιστορία του χωριού μας, είναι πιστός στις παραδόσεις και βοηθά στη συνέχιση της ιστορίας.
Η δύναμη της νοσταλγίας είναι αυτή που μας φέρνει στο χωριό, όποτε μας το επιτρέπουν οι συνθήκες για να ζήσουμε έστω και για λίγο το όνειρο. Αυτή είναι που σου δύνη δύναμη και κουράγιο για να ασχοληθείς και να επιδιορθώσεις, να αναπαλαιώσεις το σπίτι των προγόνων σου ώστε να διατηρηθεί και να φιλοξενήσει και τις επόμενες γενιές.
Με τη δύναμη της νοσταλγίας, τη γλυκιά και ταυτόχρονα πικρόχολη, πορευόμαστε μακριά απ' το χωριό. Ονειρευόμαστε και Υπάρχουμε, επιστρέφουμε και Ζούμε.